Τα επτά ενεργειακά κέντρα του ανθρώπινου σώματος

   Το ενεργειακό σύστημα του σώματός μας είναι πιο πολύπλοκο απ’ όσο φαντάζεστε. Πέρα από την αύρα και τις επτά στοιβάδες της, υπάρχουν τα τσάκρα ή ενεργειακά κέντρα που βρίσκονται σε ευθεία γραμμή από το κάτω μέρος του κορμού μέχρι το κεφάλι (όπως φαίνεται στην εικόνα). Υπάρχουν βέβαια και μικρότερα τσάκρα στο σώμα αλλά για θεραπευτικές τεχνικές χρησιμοποιούνται αυτά τα επτά, που θεωρούνται τα “κεντρικά”.

   Η λέξη τσάκρα είναι σανσκριτική και σημαίνει τροχός. Το όνομα αυτό για τα ενεργειακά κέντρα προήλθε από το σχήμα τους, επειδή διορατικά εμφανίζονται σαν περιστρεφόμενοι τροχοί ενέργειας. Όταν λοιπόν αυτοί οι τροχοί δουλεύουν καλά, δουλεύει καλά και το σώμα και σε σωματικό αλλά και σε νοητικό ή συναισθηματικό επίπεδο. Ο άνθρωπος δηλαδή βρίσκεται σε μια ισορροπημένη και αρμονική κατάσταση. Πολλές φορές όμως δημιουργούνται μπλοκαρίσματα στα τσάκρα και έτσι δεν περιστρέφονται σωστά. Τότε είναι που αρχίσουν τα προβλήματα για τον άνθρωπο, γιατί ουσιαστικά τελειώνουν οι μπαταρίες του.(!)

Κάθε τσάκρα είναι υπεύθυνο για κάποια “περιοχή” του σώματος, δηλαδή για κάποια όργανα ή κάποιους αδένες. Επίσης κάθε τσάκρα είναι υπεύθυνο για μια ομάδα συναισθημάτων, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

1. Το τσάκρα της βάσης( ή muladhara)

Το τσάκρα της βάσης βρίσκεται στη βάση του κορμού, στο περίνεο. Είναι υπεύθυνο για: κόκκαλα, μύες, δόντια, δέρμα, βάση της σπονδυλικής στήλης, μυελό των οστών, νεφρά, έντερο, πόδια και πέλματα.

Μία από τις πιο σημαντικές λειτουργίες αυτού του τσάκρα είναι να μας γειώνει στην πραγματικότητα, να μας συνδέει με τη γη και να μας σταθεροποιεί. Αν για παράδειγμα το τσάκρα της βάσης δεν λειτουργεί σωστά και υπό-λειτουργεί, τότε ο άνθρωπος αποσυνδέεται από το περιβάλλον του και γίνεται έρμαιο των συναισθημάτων του. Όμως αν το τσάκρα της βάσης υπέρ-λειτουργεί, ο άνθρωπος γίνεται υλιστής, χάνει την φαντασία και την δημιουργικότητά του, δηλαδή χάνει την επαφή με τον συναισθηματικό του κόσμο.

2. Ιερό τσάκρα (ή suadhisthara)

Βρίσκεται πάνω από το τσάκρα της βάσης. Λίγο πιο κάτω από τον αφαλό. Είναι υπεύθυνο για:αναπαραγωγικά όργανα, νεφρά, ουροδόχο κυστη και για όλα τα υγρά(αίμα, γαστρικά υγρά, σπέρμα κλπ.)Επίσης, είναι υπεύθυνο για τις ωοθήκες, τη ρυθμιση του γυναικείου κύκλου καθως και τον προστάτη και τους όρχεις.

Μέσα από το ιερό τσάκρα συμμετέχουμε στη γονιμοποίηση και την πρόσληψη ενεργειών που διαποτίζουν όλη τη φύση.Επιπλέον, το δεύτερο τσάκρα είναι υπεύθυνο για τις σχέσεις μας με τα άτομα του άλλου φύλου καθώς οι πολλαπλές εκδηλώσεις του έρωτα και της σεξουαλικότητας ανήκουν στη σφαίρα αυτού του τσάκρα.

3. Τσάκρα του ηλιακού πλέγματος(ή manipura)

Το τσάκρα του ηλιακού πλέγματος βρίσκεται περίπου δύο δάχτυλα πάνω από τον αφαλό. Είναι υπέυθυνο για: το πεπτικό σύστημα, το στομάχι, το συκώτι, τη χολή.

Το τσάκρα του ηλιακού πλέγματος αντιπροσωπεύει τον ήλιο μας, τη δυναμή μας.Το τσάκρα αυτό επιρρεάζει την συναισθηματική μας ενέργεια,δηλαδή τα συναισθήματά μας,τις σχέσεις μας με τους άλλους(συμπάθειες ή αντιπάθειες).Έργο αυτού του τσάκρα είναι ο συνειδητός έλεγχος των επιθυμιών των κατώτερων τσάκρα και η χρήση της δημιουργικής τους ενέργειας. Αν το τσάκρα αυτό δε λειτουργεί σωστά, νιώθουμε αδύναμοι να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής.

4. Τσάκρα της καρδιάς (ή anahata)

Το τσάκρα της καρδιάς βρίσκεται στο κέντρο του στήθους, στο ύψος της καρδιάς. Επιρρεάζει την καρδιά, την πλάτη, τον θώρακα, τους πνεύμονες, το αίμα και το κυκλοφορικό σύστημα.

Το τσάκρα της καρδιάς είναι η έδρα των βαθύτερων και έντονων συναισθημάτων αγάπης, είναι το τσάκρα της «δίχως όρους» αγάπης. Όταν το τσάκρα αυτό δουλεύει καλά, ο άνθρωπός είναι θερμός, με αγάπη και κατανόηση για τους γύρω του, μπορεί να μπαίνει στη θέση του άλλου. Όταν όμως αυτό το τσάκρα δε λειτουργεί σωστά, το άτομα παρουσιάζει εγωιστικές συμπεριφορές και δυσκολεύεται να συγχωρήσει.

5. Το τσάκρα του λαιμού( ή uishuddha)

Βρίσκεται ανάμεσα στην κοιλότητα του λαιμού και τον λάρυγγα. Είναι υπεύθυνο για: αυχένα, λαιμό, αυτιά, φωνή, οισοφάγο, μπράτσα, θυροειδή.

Το τσάκρα του λαιμού επιρρεάζει την έκφραση και την ικανότητα επικοινωνίας μας με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας, δηλαδή την ικανότητα να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε και να είμαστε ειλικρινής. Ένα υποανεπτυγμένο τσάκρα του λαιμού δημιουργεί στο άτομο ανασφάλειες σχετικά με το πώς θα αντιληφθούν οι άλλοι τα λεγόμενά του. Αντίθετα, ένα υπερανεπτυγμένο τσάκρα του λαιμού, οδηγεί το άτομο σε «αχαλίνωτη» φλυαρία, χωρίς ποτέ να λέγεται κάτι σημαντικό.Αυτό οφείλεται στην προσπάθεια του ατόμου να «σβήσει» τη σιωπή ώστε να μη σκέφτεται, επειδή φοβάται να αντιμετωπίσει τον εαυτό του.

6. Το τσάκρα του μετώπου ή Τρίτο μάτι ( ή ajna)

Βρίσκεται ένα δάχτυλο πάνω από τη ρίζα της μύτης, στο κέντρο του μετώπου. Είναι υπεύθυνο για: πρόσωπο, μάτια, μύτη, κεντρικό νευρικό σύστημα.

Μέσα από το τρίτο μάτι επιτυγχάνεται η συνειδητή αντίληψη του Είναι. Είναι η έδρα των ανώτερων νοητικών μας δυνάμεων, είναι ο εσώτερος οδηγός μας, που μας δίνει εσωτερική όραση ώστε να συντονιστούμε με την διαίσθησή μας. Το τσάκρα αυτό «κυβερνάει» την όραση σε όλες τις μορφές της(σωματική, διαισθητική, παραψυχολογική, δημιουργική). Όταν το τσάκρα αυτό δε λειτουργεί σωστά το άτομο βρίσκει καταφύγιο στον ορθολογισμό, απορρίπτοντας όλες τις διαφορετικές ιδέες ως ανόητες. Όταν το τσάκρα αυτό υπερλειτουργεί το άτομο δυσκολεύεται να ζήσει την καθημερινή ζωή επειδή έχει έλλειψη γείωσης και επαφής με την πραγματικότητα.

7. Το τσάκρα του στέμματος ή κορυφής (ή sahastara)

Βρίσκεται στο κέντρο του κεφαλιού, στο υψηλότερο σημείο του. Είναι υπεύθυνο για τον εγκέφαλο.

Το τσάκρα της κορυφής αποτελεί το πέρασμά μας προς τα ανώτερα βασίλεια. Όταν κάνουμε θεραπεία ή προσευχόμαστε συνδεόμαστε, συνειδητά ή ασυνείδητα , με το θείον αυτού του τσάκρα. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να συμβεί αν μας κατακλύζουν σκέψεις πως ο Θεός μας εγκατέλειψε κλπ. Όταν το τσάκρα της κορυφής είναι κλειστό, το άτομο έχει τάσεις κατάθλιψης. Όπως το τσάκρα της βάσης συνδέεται με τη μητέρα, το τσάκρα της κορυφής συνδέεται με τον πατέρα. Αν κάποιος έχει άσχημη σχέση με τον πατέρα του, ίσως να έχει κλειστό αυτό το τσάκρα. Επίσης Αν το τσάκρα αυτό δεν λειτουργεί καλά, το ατομο μπορεί να έχει πρόβλημα αποδοχής και συμμόρφωσης με την εξουσία των άλλων ανθρώπων.

N.M.

Τα τέσσερα ενεργειακά σώματα του ανθρώπου

Τα τέσσερα ενεργειακά σώματα του ανθρώπου είναι τα εξής :

     Αιθέρο φυσικό και ενεργειακό σώμα

Το αιθέρο φυσικό σώμα μοιάζει στο σχήμα και το μέγεθος το φυσικό μας σώμα. Είναι ο φορέας των δυνάμεων που διαμορφώνουν τις δυνάμεις του φυσικού σώματος, τη ζωτική ενέργεια της ζωής, και όλες τις φυσικές αισθήσεις. Το αιθερικό σώμα ανασχηματίζεται σε κάθε ενσάρκωση (βλ. θεωρία μετενσάρκωσης), καθώς διαλύεται μέσα σε τρείς με πέντε μέρες μετά τον φυσικό θάνατο.Το αιθερικό σώμα αντλεί ενέργειες από τη γη και τον ήλιο και τις διοχετεύει στο φυσικό σώμα μέσα από τα τσάκρα. Όταν το φυσικό σώμα ‘’χορτάσει’’ από ενέργεια, αποβάλλει τα περισσεύματα ενέργειας στο περιβάλλον μέσα από τους πόρους του δέρματος και έτσι σχηματίζεται η αύρα. Η αύρα (του αιθερο-φυσικού) είναι ένα λεπτό ενεργειακό στρώμα, μήκους περίπου 5 εκ. που προστατεύει το σώμα από εξωτερικές επιρροές, όπως μικρόβια αλλά και αρνητικές δονήσεις. Αυτή η φυσική προστασία σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αρρωστήσει από εξωτερικά αίτια, αλλά μόνο από εσωτερικά. Όταν ο άνθρωπος κάνει αρνητικές σκέψεις ή έχει αρνητικά συναισθήματα ή έχει βλαβερές συνήθειες (κάπνισμα, αλκοόλ, κακή διατροφή), τότε δημιουργούνται τρύπες ή σχισμές στην αύρα του, δηλαδή ‘’σπάει’’ η ασπίδα προστασίας του(Οι γνώσεις αυτές προέκυψαν μέσω της μεθόδου φωτογράφησης της αύρας που ονομάζεται φωτογραφία Κίρλιαν αλλά και από κάποιους ανθρώπους που μπορούν και βλέπουν την αύρα). Έτσι εκδηλώνονται ασθένειες. Επομένως, η αρρώστια εκδηλώνεται πρώτα στην αιθερική αύρα και μετά εκδηλώνεται στο φυσικό σώμα.

 Το συναισθηματικό ή αστρικό σώμα.

Είναι ο φορέας των συναισθημάτων. Αποθηκεύει όλα τα ανεπίλυτα συναισθήματά μας, τους φόβους μας (είτε συνειδητούς είτε ασυνείδητους) καθώς και συναισθήματα όπως μοναξιά, απόρριψη, απαισιοδοξία, έλλειψη αυτοπεποίθησης κλπ.  Αυτά μεταδίδουν τις δονήσεις τους μέσα από τη συναισθηματική αύρα και αποτελούν το ασυνείδητο μήνυμα που εκπέμπεται στον εξωτερικό κόσμο.

      Το νοητικό σώμα.

Το νοητικό σώμα περιλαμβάνει όλες τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας. Είναι η ικανότητα του ανθρώπου που τον ξεχωρίζει από τα ζώα. Η κύρια λειτουργία του νοητικού σώματος είναι να επεξεργάζεται τα καθημερινά προβλήματα και να δίνει λογικές λύσεις. Συνδέεται με τον κατώτερο νου, με το τμήμα δηλαδή του εγκεφάλου που ασχολείται με τα καθημερινά πράγματα.

     Το πνευματικό σώμα

Μέσα από το πνευματικό σώμα βιώνουμε μία εσωτερική ενότητα με κάθε εκδήλωση της ζωής. Μας συνδέει καθαρά με το καθαρό Θεϊκό Ον (ανώτερο εγώ). Λειτουργώντας από αυτό το επίπεδο, αποκτούμε εσωτερική πρόσβαση σε όλα όσα υπάρχουν στη δημιουργία. Το πνευματικό σώμα είναι εκείνο το Θεϊκό μέρος μέσα μας που είναι αθάνατο ενώ τα άλλα σώματα διαλύονται σιγά σιγά μετά το θάνατο του φυσικού σώματος. Μόνο μέσα από το πνευματικό σώμα μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε την πηγή, το στόχο της υπαρξής μας και το σκοπό της ζωής μας. Όταν ανοίγουμε τον εαυτό μας στις δονήσεις του, η ζωή μας εμπλουτίζεται από μία εντελώς νέα ιδιότητα. Ο Ανώτερος Εαυτός μας μας κατευθύνει σε όλες μας τις πράξεις, και η ζωή μας εκφράζει σοφία, δύναμη, μακαριότητα και αγάπη που αγκαλιάζει τα πάντα.
Ν.Μ.

Deja vu (Ντεζαβού)

                                                          Déjà vu

Μια νοητική φάρσα;

 Η Γαλλική έκφραση Déjà vu σημαίνει κατά λέξη “ήδη ιδωμένο”. Στην καθημερινή γλώσσα έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιούμε τη φράση Déjà vu για οτιδήποτε μας δίνει την εντύπωση ότι επαναλαμβάνεται ή μας θυμίζει κάτι. Ο όρος αυτός, όμως, που τόσο συχνά ακούμε και χρησιμοποιούμε χωρίς να είμαστε εντελώς σίγουροι για τι πράγμα ακριβώς μιλάμε, είναι ο επιστημονικός όρος για μία “φάρσα” που μας παίζει η μνήμη μας. Περιγράφει το φαινόμενο κατά το οποίο αισθανόμαστε ότι ένα συμβάν, μία στιγμή, μία εμπειρία την έχουμε ξαναζήσει, χωρίς όμως να μπορούμε να θυμηθούμε πότε, πώς και πού. Τι ακριβώς είναι το περίφημο Déjà vu;


Ας πούμε ότι βρίσκεστε με μία παρέα σ’ένα εστιατόριο και συζητάτε. Ξαφνικά και χωρίς να έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο έχετε την αίσθηση ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή την έχετε ξαναζήσει και για μερικά δευτερόλεπτα σας φαίνεται ότι ο χώρος, τα πρόσωπα, η ατμόσφαιρα, η συζήτηση, όλα έχουν ξαναϋπάρξει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε κάποια άλλη στιγμή στη ζωή σας. Στην πραγματικότητα, δεν μπορείτε να θυμηθείτε αν έχετε ξαναβρεθεί με τους συγκεκριμένους ανθρώπους στο συγκεκριμένο μέρος. Παρ’όλα αυτά, έχετε αυτή την αίσθηση του γνώριμου και ταυτόχρονα του παράξενου και παράδοξου. Δεν είναι ακριβώς ανάμνηση, καμιά φορά μάλιστα υπάρχει η αίσθηση ότι ίσως να έχουμε ονειρευτεί αυτά τα στιγμιότυπα που βιώνουμε. Συνήθως, μένουμε με μία ακαθόριστη αίσθηση ότι κάτι ανεξήγητο μας συνέβη και μετά από λίγο το ξεχνάμε.


ΑΝΑΔΥΣΗ ΥΠΟΣΕΙΝΕΙΔΗΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ


Ο πρώτος επιστήμονας που στο βιβλίο του “Το μέλλον των ψυχικών επιστημών” αναφέρθηκε στο φαινόμενο αυτό και του έδωσε τον ελληνικό όρο “παραμνησία” ήταν ο γάλλος ερευνητής E. Boirac, στα τέλη του 19ου αιώνα. Πέρα, όμως, από αυτήν την αναφορά, φαίνεται πως δεν το μελέτησε εκτενέστερα. Λίγο αργότερα, ο Freud έδωσε τη δική του ερμηνεία λέγοντας πως αυτού του είδους τα βιώματα είναι το αποτέλεσμα τραυματικών συμβάντων ή ανεπίτρεπτων επιθυμιών που έχουμε καταπιέσει και απωθήσει και που δεν τους έχουμε επιτρέψει την είσοδο στις “νόμιμες” αναμνήσεις μας. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία και εντελώς απροσδόκητα, με αφορμή δηλαδή κάποιο ερέθισμα (μία μυρωδιά ή έναν ήχο, για παράδειγμα), το βίωμα ανασύρεται από το υποσυνείδητο και παίρνει τη μορφή ανάμνησης.


Αυτή η άποψη εξυπηρέτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα τους επιστήμονες για την ερμηνεία των εμπειριών Déjà vu. Μάλιστα, έως ένα σημείο εξακολουθεί να το κάνει ακόμη και σήμερα, και μάλιστα με αμφιλεγόμενο μερικές φορές τρόπο. Αν, για παράδειγμα, ένας άνθρωπος συμπάσχει και έχει έντονα συναισθήματα όταν ακούει ότι έναι παιδί κακοποιείται από τους γονείς του, και δηλώνει ότι τον αναστατώνει αυτό το γεγονός σαν να το βιώνει ο ίδιος, ορισμένοι ψυχολόγοι τείνουν να ερμηνεύσουν τα συναισθήματα αυτά σαν Déjà vu, δηλαδή σαν ένδειξη ότι αναβιώνει κάτι που του συνέβη στο μακρινό παρελθόν, αλλά ήταν τόσο τραυματικό ώστε το απώθησε και το ξέχασε. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρόκειται σε αυτήν την περίπτωση για Déjà vu.


Παρ’όλα αυτά, και επειδή πρόκειται για ένα βίωμα απολύτως υποκειμενικό, το οποίο, όπως ακριβώς και οι αναμνήσεις, δύσκολα διαπιστώνεται, αποδεικνύεται, μετριέται και καταγράφεται, παρέμεινε στο περιθώριο του επιστημονικού ενδιαφέροντος για πολλές δεκαετίες. Το Déjà vu ερμηνεύτηκε (και ερμηνεύεται) συχνά από παραψυχολογικές και μεταφυσικές θεωρήσεις ως απόδειξη της ύπαρξης προηγούμενης ζωής, επαφών με “άλλους κόσμους” και άλλα παρόμοια. Άνθρωποι που είχαν –ή ισχυρίζονταν ότι είχαν- συχνά τέτοιες εμπειρίες, συχνά τέτοιες εμπειρίες, συχνά θεωρούντο άνθρωποι με “ιδιαίτερες ικανότητες”, με πολύ οξυμένη διαίσθηση, με ενόραση και προφητικές ιδιότητες. Ατό το “παραψυχολογικό” στίγμα ήταν άλλος ένας λόγος που επί πολλές δεκαετίες η επιστήμη της ψυχολογίας δεν ασχολήθηκε περισσότερο με το φαινόμενο.


Νεότεροι ερευνητές, όμως, επανέφεραν το φαινόμενο Déjà vu στο επίκεντρο του επιστημονικού τους ενδιαφέροντος. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο της μνήμης το οποίο, αν το ερευνήσουμε, μπορεί να μάθουμε περισσότερα σχετικά με το πώς λειτουργεί η μνήμη μας. Κι αυτό γιατί, όποια κι αν είναι τελικά η σωστή εξήγηση του φαινομένου και είτε από την ψυχολογία είτε από την παραψυχολογία, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα δημιούργημα της μνήμης. Αυτό, μάλιστα, είναι ακόμα πιο βέβαιο αφότου καταρρίφθηκε η θεωρία που είχε τείνει να επικρατήσει –ότι, δηλαδή, πρόκειται για μία μικρή “ανωμαλία” στην οπτική λειτουργία, μία αναντιστοιχία της πρόσληψης οπτικών ερεθισμάτων από το ένα μάτι στο άλλο-, όταν διαπιστώθηκε ότι οι τυφλοί έχουν συχνά Déjà vu.


Ορισμένοι άνθρωποι δηλώνουν ότι έχουν Déjà vu και ταυτόχρονα την αίσθηση ότι έχουν ξαναβιώσει τη στιγμή και ξέρουν τι θα συμβεί αμέσως μετά. Αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί, πάντως οι επιστήμονες διαχωρίζουν το προαίσθημα (αν υπάρχει) από το Déjà vu. Η διαφορά είναι ότι το Déjà vu βιώνεται ταυτόχρονα με αυτό που μας συμβαίνει και όχι πριν. Παρ’όλα αυτά, επειδή είναι τόσο αιφνιδιαστική η αίσθηση του “γνωρίζω αυτή τη στιγμή”, εκ των υστέρων το ερμηνεύουμε σαν να ξέραμε τι πρόκειται να συμβεί. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στο Déjà vu είναι σαν, μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα των δευτερολέπτων, να παρατηρούμε σαν σε ταινία αυτά που γίνονται και να “τσεκάρουμε” : Κι αυτό μου είναι γνώριμο, κι αυτό το έχω ξαναδεί.


ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ


Οι θεωρίες που επιχειρούν να εξηγήσουν το φαινόμενο είναι πολλές και έχουν αρκετά κοινά στοιχεία. Θα αναφερθούμε σε δύο, τις πιο ενδιαφέρουσες κατά την αποψη μας. Ούτως ή άλλως, όλες αφήνουν ερωτηματικά και δεν καταφέρνουν απόλυτα να δώσουν μία πλήρη και απόλυτα πειστική εξήγηση.


Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ “ΟΛΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ”


Ο ολλανδός ψυχίατρος H. Sno προτείνει την ιδέα ότι οι αναμνήσεις είναι σαν ολογράμματα, που σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αναπλάσει την τρισδιάστατη εικόνα κάθε επιμέρους στοιχείου μιας ανάμνησης. Το Déjà vu, λοιπόν, κατά την άποψή του, συμβαίνει όταν κάποια λεπτομέρεια στο περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή ( μια εικόνα, ένας ήχος, μια οσμή κλπ.) είναι παρόμοια με ένα απομεινάρι μιας (θαμμένης) ανάμνησής μας και ο εγκέφαλός μας ξαναφτιάχνει μία ολόκληρη σκηνή από αυτό το απειροελάχιστο στοιχείο, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση του γνώριμου. Για παράδειγμα, πηγαίνετε μία βόλτα με τον παλιό σκαραβαίο ενός φίλου και ξαφνικά έχετε την αίσθηση του Déjà vu, χωρίς να θυμάστε ότι και ο θείος σας είχε ένα τέτοιο αυτοκίνητο στο οποίο είχατε μπει όταν ήσασταν πολύ μικρό παιδί. Μικροπράγματα, όπως η μυρωδιά της μηχανής ή η αίσθηση του καθίσματος, μπορούν να αναπλάσουν αναμνήσεις που ούτε ξέραμε ότι είχαμε ούτε μπορούμε συνειδητά να ανακαλέσουμε.


Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ “KINHTOY”


Ο αμερικανός ερευνητής δρ. Alan Brown πρότεινε τη θεωρία του “κινητού” ή αλλιώς της “διχασμένης προσοχής”. Σε πειράματα που έκανε, έδειξε ότι, όταν είμαστε απορροφημένοι από κάτι (σαν να μιλάμε στο κινητό), προσλαμβάνουμε όσα συμβαίνουν γύρω μας χωρίς να το καταγράφουμε συνειδητά. Όταν είμαστε ξανά σε θέση να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτό που κάνουμε, αυτά που βλέπουμε γύρω μας μας φαίνονται γνώριμα, ενώ γνωρίζουμε ότι δεν τα έχουμε “δει”. Με αυτό το σκεπτικό, φαίνεται λογικό ότι μπορεί να μπαίνουμε σε έναν καινούργιο χώρο όντας απορροφημένοι, π.χ. από μία συνομιλία, μία σκάψη ή κάτι άλλο, και ξαφνικά να έχουμε Déjà vu. Τι συμβαίνει : Πριν καν κοιτάξουμε το χώρο, ο εγκέφαλός μας έχει καταγράψει τα ερεθίσματα και μετά από κλάσματα δευτερολέπτου που κοιτάμε πραγματικά έχουμε την αίσθηση ότι μας είναι όλα γνώριμα. Κάπως έτσι, άλλωστε, λειτουργεί και η διαίσθηση : Βασίζεται σε γνώση και εμπειρίες, τις οποίες ο εγκέφαλός μας διαρκώς αφομοιώνει, χωρίς όμως να τις καταγράφουμε συνειδητά και να μπορούμε να τις εξηγήσουμε ή να τις ανακαλέσουμε.


Το Déjà vu προτιμά κάποιους ανθρώπους;


Έχουν άραγε όλοι οι άνθρωποι Déjà vu; Αν όχι, τότε πόσοι και ποιοι; Όπως μας λένε σχετικές μελέτες, περίπου 60% των ανθρώπων δηλώνει ότι είχε ή έχει βιώσει Déjà vu, κάποιοι συχνά, περίπου μία φορά το μήνα, άλλοι σπανιότερα και μεμονωμένα. Πάντως, τα ποσοστά είναι υψηλότερα στις ηλικίες μεταξύ 15 και 25 ετών, ενώ οι περισσότεροι συμφωνούν ότι με την ηλικία το φαινόμενο μειώνεται. Το ενδιαφέρον είναι ότι, αν και δεν επιβεβαιώνονται οι προφητικές ικανότητες ή το “τρίτο μάτι” σε ανθρώπους που έχουν συχνά Déjà vu, πάντως φαίνεται πως ορισμένες ομάδες ανθρώπων όπως αυτοί που ταξιδεύουν συχνότερα, αυτοί με υψηλότερο βιοτικό ή μορφωτικό επίπεδο, έχουν συχνότερα Déjà vu από άλλους. Επίσης, η πλούσια φαντασία, η ευρύτητα πνεύματος και η ικανότητα να θυμάται κανείς τα όνειρά του είναι χαρακτηριστικά ανθρώπων που δηλώνουν πως έχουν βιώματα Déjà vu. Ίσως, όμως, αυτό απλώς να σημαίνει ότι όσο πιο ανοιχτόμυαλος και ευφάνταστος είναι κανείς, τόσο πιο εύκολα μιλά για κάτι που θεωρείται παράξενο ή ανεξήγητο.

Λουίζα Βογιατζάκη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος, για το περιοδικό Vita, τεύχος Σεπτεμβρίου.